 |
Руҷӯъ кардан ба қиссаи қуббаву ганҷ Нак хаёли он фақирам бе риё
Оҷиз овард аз биёву аз биё.
Бонги ӯ ту нашнавӣ, ман бишнавам,
З-он ки дар асрор ҳамрози вайам.
Толиби ганҷаш мабин, худ ганҷ ӯст,
Дӯст кай бошад ба маънӣ ғайри дӯст?
Саҷда худро мекунад ҳар лаҳза ӯ,
Саҷда пеши ойинаст аз баҳри рӯ.
Гар бидидӣ з-ойина ӯ як пашиз,
Бе хаёле з-ӯ намондӣ ҳеч чиз.
Ҳам хаёлоташ, ҳам ӯ фонӣ шудӣ,
Дониши ӯ маҳви нодонӣ шудӣ.
Донише дигар зи нодонии мо
Сар баровардӣ аён, к:– «иннӣ ано».
«Усҷуду-л-Одам» нидо омад ҳаме,
К-одамеду хеш бинедаш даме.
Аҳвалӣ аз чашми эшон дур кард,
То замин шуд айни чархи ложвард.
«Ло Илоҳа» гуфту «илаллоҳ» гуфт,
Гашт «ло иллаллаҳ»- у ваҳдат шукуфт.
Он ҳабибу он халили борашад
Вақти он омад, ки гӯши мо кашад
Сӯйи чашма, ки даҳон з-инҳо бишӯ,
Он чӣ пӯшидем аз халқон, магӯ.
В-ар бигӯйӣ, худ нагардад ошкор,
Ту ба қасди кашф гардӣ ҷурмдор.
Лек ман инак бар эшон метанам,
Қойили ин, сомеъи ин ҳам манам.
Сурати дарвешу нақши ганҷ гӯ,
Ранҷкешанд ин гурӯҳ, аз ранҷ гӯ.
Чашмаи роҳат бар эшон шуд ҳаром,
Мехуранд аз заҳри қотил ҷом-ҷом.
Хокҳо пур карда доман, мекашанд,
То кунанд ин чашмаҳоро хушк банд.
Кай шавад ин чашмаи дарё мадад,
Муктабис з-ин мушти хоки неку бад?
Лек гӯяд: «Бо шумо ман бастаам,
Бе шумо ман то абад пайвастаам».
Қавми маъкусанд, андар муштҳо
Хоки хору обро карда раҳо.
Зидди табъи анбиё доранд халқ,
Аждаҳоро муттако доранд халқ.
Чашмбанди хатм чун донистаӣ,
Ҳеч донӣ аз чӣ дида бастаӣ?
Бар чӣ бигшодӣ бадал ин дидаҳо?
Як ба як «бисъа-л-бадал» дон он туро.
Лек хуршеди иноят тофтаст,
Оисонро аз карам дарёфтаст.
Нарди бас нодир зи раҳмат бохта,
Айни куфронро инобат сохта.
Ҳам аз ин бадбахтии халқ он ҷавод
Мунфаҷир карда дусад чашмай вадод.
Ғунчаро аз хор сармоя диҳад,
Мӯҳраро аз мор пироя диҳад.
Аз саводи шаб бурун орад наҳор
В-аз кафи муъсир бирӯяёнад ясор.
Орд созад регро баҳри Халил,
Кӯҳ бо Довуд гардад ҳамрасил.
Кӯҳи бо ваҳшат дар он абри зулам,
Баргушояд бонги чангу зеру бам.
Хез, эй Довуди аз халқон нафир!
Тарки он кардӣ, иваз аз мо бигир.
Саҳифаи 77/140
|
Дафтари якум
