 |
Гуфтани хоҷа дар хоб ба он поймард вуҷӯҳи воми он дӯстро, ки омада буд ва нишон додани ҷойи дафни он сим ва пайғом кардан ба ворисон, ки албатта онро бисёр набинанду ҳеч боз нагиранд ва агарчи ӯ ҳеч аз он қабул накунад ё баъзеро қабул накунад, ҳам он ҷо бигузоранд, то ҳар он ки хоҳад, баргирад, ки ман бо Худо назрҳо кардам, ки аз он сим ба ман ва муттааллиқони ман ҳаббае бознагардад, ило охириҳ Бишнав акнун доди меҳмони ҷадид:
Ман ҳамедидам, ки ӯ хоҳад расид.
Ман шунуда будам аз вомаш хабар,
Баста баҳри ӯ ду-се пора гуҳар.
Ки вафои воми ӯ ҳастанду беш,
То ки зайфамро нагардад сина реш.
Вом дорад аз заҳад ӯ нӯҳ ҳазор,
Вомро аз баъзи ин гӯ, баргузор.
Фузла монад з-ин басе, гӯ, харҷ кун,
Дар дуъое гӯ, маро ҳам дарҷ кун.
Хостам, то он ба дасти худ диҳам,
Дар фалон дафтар навиштаст ин қасам.
Худ аҷал мӯҳлат надодам, то ки ман
Хуфя биспорам бад-ӯ дурри Адан.
Лаълу ёқут аст баҳри воми ӯ,
Дар хануреву набишта номи ӯ.
Дар фалон тоқеш мадфун кардаам,
Ман ғами он ёри пешин х(в)ардаам.
Қимати онро надонад ҷуз мулук,
«Фаҷтаҳид би-л-байъи ан ло яхдаъук».
Дар буюъ он кун ту аз хавфи ғирор,
Ки расул омӯхт се рӯз ихтиёр.
Аз касоди он матарсу дармаюфт,
Ки ривоҷи он нахоҳад ҳеч хуфт.
Ворисонамро саломи ман бигӯ
В-ин васийятро бигӯ ҳам мӯ ба мӯ.
То зи бисёрии он зар нашкиҳанд,
Бе гаронӣ пеши он меҳмон ниҳанд.
В-ар бигӯяд ӯ, нахоҳам ин фириҳ,
Гӯ, бигиру ҳар киро хоҳӣ, бидеҳ.
З-он чӣ додам, боз настонам нақир,
Сӯйи пистон боз н-ояд ҳеч шир.
Гашта бошад ҳамчу саг қайро акул,
«Мустаридди ниҳла» бар қавли расул.
В-ар бибандад дар, набояд он зараш,
То бирезанд он аторо бар сараш.
Ҳар ки он ҷо бигзарад, зар мебарад,
Нест ҳадяй мухлисонро мустарад.
Баҳри ӯ бинҳодаам он аз ду сол,
Кардаам ман назрҳо бо зулҷалол.
В-ар раво доранд чизе з-он ситад,
Бистчандон худ зиёншон уфтад.
Гар равонамро пажӯлонанд зуд,
Сад дари меҳнат бар эшон баргушуд.
Аз Худо уммед дорам ман лабиқ,
Ки расонад ҳаққро дар мустаҳиқ.
Ду қазияй дигар ӯро шарҳ дод,
Лаб ба зикри он нахоҳам баргушод.
То бимонад ду қазия сирру роз,
Ҳам нагардад маснавӣ чандин дароз.
Барҷаҳид аз хоб ангуштакзанон,
Гаҳ ғазалгӯёну гаҳ навҳакунон.
Гуфт меҳмон: «Дар чӣ савдоҳостӣ?
Поймардо, масту хуш бархостӣ.
То чӣ дидӣ хоб дӯш, эй булъало!
Ки намегунҷӣ ту дар шаҳру фало.
Хоб дида пили ту Ҳиндустон?
Ки рамидастӣ зи ҳалқай дӯстон».
Гуфт: «Савдонок хобе дидаам,
Дар дили худ офтобе дидаам.
Хоб дидам хоҷаи бедорро,
Он сипарда ҷон пайи дидорро.
Хоб дидам хоҷаи маъти-л-муно,
Воҳидун, к-алфози ин амрун ано».
Масту бехуд инчунин бармешумурд,
То ки мастӣ ақлу ҳушашро бибурд.
Дар миёни хона афтод ӯ дароз,
Халқи анбуҳ гирди ӯ омад фароз.
Бо худ омад, гуфт: «Эй баҳри хушӣ!
Эй ниҳода ҳушҳо дар беҳушӣ!
Хоб – дар бинҳодаӣ бедорие,
Бастаӣ дар бедилӣ дилдорие.
Тонгаре пинҳон кунӣ дар зулли фақр,
Тавқи давлат баста андар ғулли фақр.
Зидд андар зидд пинҳон мундараҷ,
Оташ андар оби сӯзон мундараҷ.
Равза андар оташи Намруд дарҷ,
Дахлҳо рӯён шуда аз базлу харҷ.
То ба гуфтай Мустафо шоҳи наҷоҳ:
«Ас-самоҳу ё ули-н-наъмо! Рабоҳ.
Мо нақас молун мина-с-садқоти қат,
Иннама-л-хайроту ниъма-л-муртабат».
Ҷӯшишу афзунии зар дар закот,
Исмат аз фаҳшову мункар дар салот.
Он закотат кисаатро посбон,
В-он салотат ҳам зи гургонат шубон.
Меваи ширин ниҳон дар шоху барг,
Зиндагии ҷовидон дар зери марг.
Зибл гашта қути хок аз шевае,
З-он ғизо зода заминро мевае.
Дар адам пинҳон шуда мавҷудие,
Дар сиришти соҷиде масҷудие.
Оҳану санг аз бурунаш музламе,
Андарун нуреву шамъи оламе.
Дарҷ дар хавфе ҳазорон омине,
Дар саводи чашм чандон равшанӣ.
Андаруни гови тан шаҳзодае,
Ганҷи дар вайронае бинҳодае.
То хари пире гурезад з-он нафис,
Гов бинад, шоҳ не, яъне Билис.
Саҳифаи 102/140
|
Дафтари якум
