 |
Баёни истеъдоди ориф аз сарчашмаи ҳаёти абадӣ ва мустағнӣ шудани ӯ аз истеъдод ва иҷтизоб аз чашмаҳои обҳои бевафо, ки «аломату золика-т-таҷофи ъан дори-л-ғурури», ки одамӣ чун бар мададҳои он чашмаҳо эътимод кунад, дар талаби чашмаи боқии доим суст шавад Коре зи даруни ҷони ту мебояд,
К-аз орияҳо туро даре нагшояд.
Як чашмаи об аз даруни хона
Беҳ з-он ҷӯе, ки он зи берун ояд.
Ҳаббазо корези асли чизҳо
Фориғат орад аз ин корезҳо.
Ту зи сад янбӯъ шарбат мекашӣ,
Ҳар чӣ з-он сад кам шавад, коҳад х(в)ашӣ.
Чун биҷӯшид аз дарун, чашмай санӣ,
З-истироқи чашмаҳо гардӣ ғанӣ.
Қурратулайнат чу з-обу гил бувад,
Ротибай ин қурра дарди дил бувад.
Қалъаро чун об ояд аз бурун,
Дар замони амн бошад бар фузун.
Чунки душман гирди он ҳалқа кунад,
То ки андар хунашон ғарқа кунад.
Оби берунро бибурранд он сипоҳ,
То набошад қалъаро з-онҳо паноҳ.
Он замон як чоҳи шӯре аз дарун
Беҳ зи сад Ҷайҳуни ширин аз бурун.
Қотеъу-л-асбобу лашкарҳои марг
Ҳамчу дай ояд ба қатъи шоху барг.
Дар ҷаҳон набвад мададшон аз баҳор,
Ҷуз магар дар ҷон баҳори рӯйи ёр.
З-он лақаб шуд хокро дорулғурур,
К-ӯ кашад поро сипас «явмалубур».
Пеш аз он бар росту бар чап медавид,
Ки бичинам дарди ту, чизе начид.
ӯ бигуфтӣ мар туро вақти ғамон,
Дур аз ту ранҷу даҳ кӯҳ дар миён.
Чун сипоҳи ранҷ омад, баст дам,
Худ намегӯяд: «Туро ман дидаам».
Ҳақ пайи шайтон бад-ин сон зад масал,
Ки туро дар разм орад бо ҳиял.
Ки туро ёрӣ диҳам, ман бо тувам,
Дар хатарҳо пеши ту ман медавам.
Испарат бошам гаҳи тири хаданг,
Махласи ту бошам андар вақти танг.
Ҷон фидои ту кунам дар интиъош,
Рустамӣ, шерӣ, ҳило, мардона бош».
Сӯйи куфраш оварад з-ин ишваҳо,
Он ҷуволи худъаву макру даҳо.
Чун қадам бинҳод, дар хандақ фитод,
ӯ ба қоҳоқоҳи ханда лаб гушод.
«Ҳай, биё, ман тамъҳо дорам зи ту»,
Гӯядаш: «Рав, рав, ки безорам зи ту.
Ту натарсидӣ зи адли кирдгор,
Ман ҳаметарсам, ду даст аз ман бидор».
Гуфт Ҳақ: «Худ ӯ ҷудо шуд аз беҳӣ,
Ту бад-ин тазвирҳо ҳам кай раҳӣ?»
Фоъилу мафъул дар рӯзи шумор
Рӯсиёҳанду ҳарифи сангсор.
Раҳ зада-в раҳзан яқин дар ҳукму дод,
Дар чаҳи бӯъданду дар биъсалмиҳод.
Гӯлрову ғулро, к-ӯро фирефт,
Аз халосу фавз мебояд шикефт.
Ҳам хару харгир ин ҷо дар гиланд,
Ғофиланд ин ҷову он ҷо офиланд.
Ҷуз касонеро, ки вогарданд аз он,
Дар баҳори фазл оянд аз хазон.
Тавба оранду Худо тавбапазир,
Амри ӯ гиранду ӯ «неъма-л-амир».
Чун бароранд аз пушаймонӣ ҳанин,
Арш ларзад аз «анину-л-музнибин».
Ончунон ларзад, ки модар бар валад,
Дасташон гирад, ба боло мекашад.
К-эй Худотон вохарида аз ғурур!
Нак риёзи фазлу нак рабби ғуфур.
Баъд аз интон баргу зарқи ҷовидон,
Аз ҳавои Ҳақ бувад н-аз новадон.
Чунки дарё бар васоит рашк кард,
Ташна чун моҳӣ, ба тарки машк кард.
Саҳифаи 104/140
|
Дафтари якум
