 |
Дидани эшон дар қасри ин қалъаи зоту-с-сувар нақши рӯйи духтари шоҳи Чинро ва беҳуш шудани ҳар се ва дар фитна афтодан ва тафаҳҳус кардан, ки ин сурати кист? Ин сухан поён надорад, он гурӯҳ
Сурате диданд бо ҳусну шукӯҳ.
Хубтар з-он дида буданд он фариқ,
Лек з-ин рафтанд дар баҳри амиқ.
З-он ки афюншон дар ин коса расид,
Косаҳо маҳсусу афюн нопадид.
Кард феъли хеш қалъай ҳушрабо,
Ҳар серо андохт дар чоҳи бало.
Тири ғамза дӯхт дилро бекамон,
Ал-амону ал-амон, эй беамон!
Қарнҳоро сурати сангин бисӯхт,
Оташе дар дину дилшон барфурӯхт.
Чунки рӯҳонӣ бувад, худ чун бувад,
Фитнааш ҳар лаҳза дигаргун бувад.
Ишқи сурат дар дили шаҳзодагон
Чун халиш мекард монанди синон.
Ашк меборид ҳар як ҳамчу меғ,
Даст мехойиду мегуфт: «Эй дареғ!
Мо кунун дидем, шаҳ з-оғоз дид,
Чандамон савганд дод он бенадид».
Анбиёро ҳаққи бисёр аст аз он,
Ки хабар карданд аз поёнамон
К-ин чӣ мекорӣ, нарӯяд ҷуз ки хор
В-ин тараф паррӣ, наёбӣ з-ӯ матор.
Тухм аз ман бар, ки то райъе диҳад,
Бо пари ман пар, ки тир он сӯ ҷаҳад.
Ту надонӣ воҷибии ону ҳаст,
Ҳам ту гӯйӣ охир он воҷиб будаст.
ӯ ту аст, аммо на ин ту, он ту аст,
Ки дар охир воқифи беруншав аст.
Туи охир сӯйи туи аввалат
Омадаст аз баҳри танбеҳу силат.
Туи ту дар дигаре омад дафин,
Ман ғуломи марди худбине чунин.
Он чӣ дар ойина мебинад ҷавон,
Пир андар хишт бинад пеш аз он.
З-амри шоҳи хеш берун омадем,
Бо иноёти падар ёғӣ шудем.
Саҳл донистем қавли шоҳро
В-он иноятҳои беашбоҳро.
Нак дарафтодем дар хандақ ҳама,
Куштаву хастай бало бе малҳама.
Такя бар ақли худу фарҳанги хеш
Будамон, то ин бало омад ба пеш.
Бе мараз дидем хешу бе зариққ,
Ончунон ки хешро бемори диққ.
Иллати пинҳон кунун шуд ошкор,
Баъд аз он, ки банд гаштему шикор.
Сояи раҳбар беҳ аст аз зикри Ҳақ,
Як қаноат беҳ, ки сад луту табақ.
Чашми бино беҳтар аз сесад асо,
Чашм бишносад гуҳарро аз ҳасо.
Дар тафаҳҳус омаданд аз андуҳон:
«Сурати кӣ бвад, аҷаб, ин дар ҷаҳон?»
Баъди бисёри тафаҳҳус дар масир
Кашф кард он розро шайхе басир.
Н-аз тариқи гӯш, бал аз ваҳйи ҳуш,
Розҳо буд пеши ӯ берӯйпӯш.
Гуфт: «Нақши рашки парвин аст ин,
Сурати шаҳзодаи Чин аст ин.
Ҳамчу ҷону чун ҷанин пинҳон-ст ӯ,
Дар мукаттам пардаву айвон-ст ӯ.
Сӯйи ӯ на мард раҳ дорад, на зан,
Шоҳ пинҳон кард ӯро аз фитан.
Ғайрате дорад малик бар номи ӯ,
Ки напаррад мурғ ҳам бар боми ӯ.
Войи он дил, к-иш чунин савдо фитод,
Ҳеч касро инчунин савдо мабод».
Ин сазои он, ки тухми ҷаҳл кошт
В-он насиҳатро касоду саҳл дошт.
Эътимоде кард бар тадбири хеш,
Ки барам ман кори худ бо ақл пеш.
Ним зарра з-он иноят беҳ бувад,
Ки зи тадбири хирад сесад расад.
Тарки макри хештан гир, эй амир!
По бикаш пеши иноят, хуш бимир.
Ин ба қадри ҳилаи маъдуд нест,
З-ин ҳиял то ту намирӣ, суд нест.
Саҳифаи 107/140
|
Дафтари якум
