 |
|
|
 |
Мақолати бародари бузургин Он бузургин гуфт: «Эй ихвони хайр!
Мо на нар будем андар нусҳи ғайр?
Аз ҳашам, ҳар ки ба мо кардӣ гила
Аз балову фақру хавфу зилзила,
Мо ҳамегуфтем кам нол аз ҳараҷ,
Сабр кун, к– «ассабру мифтоҳу-л-фараҷ».
Ин калиди сабрро акнун чӣ шуд?
Эй аҷаб, мансух шуд қонун? Чӣ шуд?
Мо намегуфтем, к-андар кашмакаш
Андар оташ ҳамчу зар хандед х(в)аш?
Мар сипаҳро вақти танготанги ҷанг
Гуфта мо, ки ҳин, магардонед ранг.
Он замон, ки буд асбонро вито,
Ҷумла сарҳои бурида зери по.
Мо сипоҳи хешро ҳай-ҳайкунон,
Ки ба пеш оед қоҳир чун синон.
Ҷумла оламро нишон дода ба сабр,
З-он ки сабр омад чароғу нури садр.
Навбати мо шуд, чӣ хирасар шудем,
Чун занони зишт дар чодар шудем.
Эй диле, ки ҷумларо кардӣ ту гарм,
Гарм кун худрову аз худ дор шарм.
Эй забон, ки ҷумларо носеҳ будӣ,
Навбати ту гашт, аз чӣ тан задӣ?
Эй хирад, ку панди шаккархойи ту?
Даври туст, ин дам чӣ шуд ҳайҳойи ту?
Эй зи дилҳо бурда сад ташвишро,
Навбати ту шуд, биҷунбон ришро.
Аз ғарӣ риш ар кунун дуздидаӣ,
Пеш аз ин бар риши худ хандидаӣ.
Вақти панди дигаронӣ ҳой-ҳой,
Дар ғами худ чун занонӣ вой-вой.
Чун ба дарди дигарон дармон будӣ,
Дард меҳмони ту омад, тан задӣ?
Бонг бар лашкар задан буд сози ту,
Бонг барзан, чӣ гирифт овози ту?
Он чӣ панҷаҳ сол бофидӣ ба ҳуш,
З-он насиҷи худ бағалтоқе бипӯш.
Аз навоят гӯши ёрон буд х(в)аш,
Даст берун ору гӯши худ бикаш.
Сар будӣ пайваста, худро дум макун,
Пову дасту ришу сиблат гум макун.
Бозӣ они туст бар рӯйи бисот,
Хешро дар табъ ору дар нишот».
112/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
