 |
|
|
 |
Тадбир кардани муш бо чағз, ки ман наметавонам бари ту омадан ба вақти ҳоҷат дар об, миёни мо вуслате бояд, ки чун ман бар лаби ҷӯ оям, туро тавонам хабар кардан ва ту чун бар сари сӯрохи мушхона оӣ, маро тавонӣ хабар кардан ило охириҳ Ин сухан поён надорад, гуфт муш
Чағзро рӯзе, ки эй мисбоҳҳуш!
Вақтҳо хоҳам, ки гӯям бо ту роз,
Ту даруни об дорӣ турктоз.
Бар лаби ҷӯ ман туро наъразанон,
Нашнавӣ дар об нолай ошиқон.
Ман бад-ин вақти муайян, эй далер!
Менагардам аз муҳокоти ту сер.
Панҷ вақт омад намозу раҳнамун,
Ошиқонро «фӣ салотин доимун».
На ба панҷ ором гирад он хумор,
Ки дар он сарҳост не понсад ҳазор.
Нест «зур ғиббан» вазифай ошиқон,
Сахт мустасқист ҷони содиқон.
Нест «зур ғиббан» вазифай моҳиён,
З-он ки бе дарё надоранд унси ҷон.
Оби ин дарё, ки ҳоил буқъаест,
Бо хумори моҳиён худ ҷуръаест.
Як дами ҳиҷрон бари ошиқ чу сол,
Васли соле муттасил пешаш хаёл.
Ишқ мустасқист, мустасқӣ талаб,
Дар пайи ҳам ину он чун рӯзу шаб.
Рӯз бар шаб ошиқ асту музтар аст,
Чун бибинӣ шаб бар ӯ ошиқтар аст.
Нестшон аз ҷустуҷӯ як лаҳза ист,
Аз пайи ҳамшон яке дам ист нест.
Ин гирифта пойи он, он гӯши ин,
Ин бар он мадҳушу он беҳуши ин.
Дар дили маъшуқ ҷумла ошиқ аст,
Дар дили Азро ҳамеша Вомиқ аст.
Дар дили ошиқ ба ҷуз маъшуқ нест,
Дар миёншон фориқу мафруқ нест.
Бар яке уштур бувад ин ду даро,
Пас чӣ «зур ғиббан» биҷунбад ин дуро?
Ҳеч кас бо хеш «зур ғиббан» намуд?
Ҳеч кас бо худ ба навбат ёр буд?
Он якее на, ки ақлаш фаҳм кард,
Фаҳми ин мавқуф шуд бар марги мард.
В-ар ба ақл идроки ин мумкин будӣ,
Қаҳри нафс аз баҳри чӣ воҷиб шудӣ?
Бо чунон раҳмат, ки дорад шоҳи ҳуш,
Бе зарурат чун бигӯяд: «Нафс куш»?
86/140
|
|
|
|
|
|
|
|
 |
|
