 |
Руҷӯъ кардан ба қиссаи талаб кардани он муш он чағзро лаб-лаби ҷӯ ва кашидани сари ришта, то чағзро дар об хабар шавад аз талаби ӯ Он сириштай ишқ ришта мекашад
Бар умеди васли чағзи борашад.
Метанад бар риштаи дил дам ба дам,
Ки cари ришта ба даст овардаам.
Ҳамчу торе шуд дилу ҷон дар шуҳуд,
То сари ришта ба ман рӯйе намуд.
Худ ғуробулбайн омад ногаҳон
Бар шикори мушу бурдаш з-он макон.
Чун баромад бар ҳаво муш аз ғуроб,
Мунҳасиб шуд чағз низ аз қаъри об.
Муш дар минқори зоғу чағз ҳам,
Дар ҳаво овехта по дар ратам.
Халқ мегуфтанд: «Зоғ аз макру кайд
Чағзи обиро чӣ гуна кард сайд?
Чун шуд андар обу чунаш даррабуд?
Чағзи обӣ кай шикори зоғ буд?»
Чағз гуфто: «Ин сазои он касе,
К-ӯ чу беобон шавад ҷуфти хасе».
Эй фиғон аз ёри ноҷинс, эй фиғон,
Ҳамнишини нек ҷӯед, эй меҳон!
Ақлро афғон зи нафси пуръуюб,
Ҳамчу бинии баде бар рӯйи хуб.
Ақл мегуфташ, ки ҷинсият яқин
Аз раҳи маънист, не аз обу тин.
Ҳин, машав суратпарасту ин магӯ,
Сирри ҷинсият ба сурат - дар маҷӯ.
Сурат омад чун ҷамоду чун ҳаҷар,
Нест ҷомидро зи ҷинсият хабар».
Ҷон чу мӯру тан чу донай гандуме,
Мекашонад сӯ ба сӯяш ҳар даме.
Мӯр донад, к-он ҳубуби муртаҳан
Мустаҳилу ҷинси ман хоҳад шудан.
Он яке мӯре гирифт аз роҳ ҷав,
Мӯри дигар гандуме бигрифту дав.
Ҷав суйи гандум наметозад, вале
Мӯр сӯйи мӯр меояд, бале.
Рафтани ҷав сӯйи гандум тобеъ аст,
Мӯрро бин, ки ба ҷинсаш роҷеъ аст.
Ту магӯ: «Гандум чаро шуд сӯйи ҷав?»
Чашмро бар хасм неҳ, не бар гарав.
Мӯри асвад бар сари либди сиёҳ,
Мӯр пинҳон, дона пайдо пеши роҳ.
Ақл гӯяд чашмро: «Некӯ нигар,
Дона ҳаргиз кай равад бе донабар?»
З-ин сабаб омад суйи асҳоб калб,
Ҳаст суратҳо ҳубубу мӯр қалб.
З-он шавад Исо суйи покони чарх,
Буд қафасҳо мухталиф, якҷинс фарх.
Ин қафас пайдову он фархаш ниҳон,
Бе қафас каш, кай қафас бошад равон?
Эй хунук чашме, ки ақл асташ амир,
Оқибатбин бошаду ҳабру қарир.
Фарқи зишту нағз аз ақл оваред,
Не зи чашме, к-аз сияҳ гуфту сапед.
Чашм ғарра шуд ба хазрои даман,
Ақл гӯяд: «Бар миҳакки мош зан».
Офати мурғ аст чашми гомбин,
Махласи мурғ аст ақли домбин.
Доми дигар буд, ки ақлаш дарнаёфт,
Вайҳи ғоиббин бад-ин сӯ з-он шитофт.
Ҷинсу ноҷинс аз хирад донӣ шинохт,
Сӯйи суратҳо нашояд зуд тохт.
Нест ҷинсият ба сурат «лӣ ва лак»,
Исӣ омад дар башар ҷинси малак,
Баркашидаш фавқи ин нилиҳисор
Мурғи гардунӣ, чу чағзаш зоғвор.
Саҳифаи 91/140
|
Дафтари якум
