 |
Қиссаи Абдулғавс ва рабудани париён ӯро ва солҳо миёни париён сокин шудани ӯ ва баъд аз солҳо омадани ӯ ба шаҳр ва фарзандони хеш ва боз ношикефтани ӯ аз он париён ба ҳукми ҷинсият ва ҳамдилии ӯ бо эшон Буд Абдулғавс ҳамҷинси парӣ,
Чун парӣ нӯҳ сол дар пинҳонпарӣ.
Шуд занашро насл аз шӯйи дигар
В-он ятимонаш зи маргаш дар самар,
Ки мар ӯро гург зад ё раҳзане?
Ё фитод андар чаҳе ё макмане?
Ҷумла фарзандон-ш дар ашғол маст,
Худ нагуфтандӣ, ки бобое будаст.
Баъди нӯҳ сол омад ӯ, ҳам ория,
Гашт пайдо, боз шуд мутвория.
Як маҳе меҳмони фарзандони хеш
Буду з-он пас кас надидаш ранг беш.
Бурд ҳамҷинсии парёнаш чунон,
Ки рабояд рӯҳро захми синон.
Чун биҳиште ҷинси ҷаннат омадаст,
Ҳам зи ҷинсият шавад яздонпараст.
На набӣ фармуд: «Ҷуду маҳмада,
Шохи ҷаннат дон, ба дунё омада?»
Меҳрҳоро ҷумла ҷинси меҳр хон,
Қаҳрҳоро ҷумла ҷинси қаҳр дон.
Лоуболӣ лоуболӣ оварад,
З-он ки ҷинси ҳам буванд андар хирад.
Буд ҷинсият дар Идрис аз нуҷум,
Ҳашт сол ӯ бо Зуҳал буд дар қудум.
Дар Машориқ, дар Мағориб ёри ӯ,
Ҳамҳадису маҳрами осори ӯ.
Баъди ғайбат чунки овард ӯ қудум,
Дар замин, мегуфт ӯ дарси нуҷум.
Пеши ӯ исторагон хуш саф зада,
Ахтарон дар дарси ӯ ҳозир шуда.
Ончунон ки халқ овози нуҷум
Мешуниданд аз хусусу аз умум,
Ҷазби ҷинсият кашида то замин,
Ахтаронро пеши ӯ карда мубин.
Ҳар яке номи худу аҳволи х(в)ад
Бозгуфта пеши ӯ шарҳи расад.
Чист ҷинсийят? Яке навъи назар,
Ки бад-он ёбанд раҳ дар ҳамдигар.
Он назар, ки кард Ҳақ дар вай ниҳон,
Чун ниҳад дар ту, ту гардӣ ҷинси он.
Ҳар тараф чӣ мекашад танро? Назар,
Бехабарро кай кашонад бохабар.
Чунки андар мард хӯйи зан ниҳад,
ӯ муханнас гардаду гон медиҳад.
Чун ниҳад дар зан Худо хӯйи нарӣ,
Толиби зан гардад он зан саътарӣ.
Чун ниҳад дар ту сифоти Ҷабрайил,
Ҳамчу фархе бар ҳаво ҷӯйӣ сабил.
Мунтазир бинҳода, дида дар ҳаво,
Аз замин бегона, ошиқ бар само.
Чун ниҳад дар ту сифатҳои харӣ,
Сад парат гар ҳаст, бар охур парӣ.
Аз пайи сурат наёмад муш хор,
Аз хабисӣ шуд забуни мушхор.
Тӯъмаҷӯву хойину зулматпараст,
Аз паниру фустуқу дӯшоб маст.
Бози ашҳабро чу бошад хӯйи муш,
Нанги мушон бошаду ори вуҳуш.
Хӯйи он Ҳоруту Морут, эй писар!
Чун бигашту додашон хӯйи башар.
Дарфитоданд аз «ланаҳну-с-софувун»
Дар чаҳи Бобил бибаста сарнигун.
Лавҳи маҳфуз аз назаршон дур шуд,
Лавҳи эшон соҳиру масҳур шуд.
Пар ҳамону сар ҳамон, ҳайкал ҳамон,
Мӯсие бар аршу Фиръавне муҳон.
Дар пайи хӯ бошу бо хушхӯ нишин,
Хӯпазири равғани гулро бибин.
Хоки гӯр аз мард ҳам ёбад шараф,
То ниҳад бар гӯри ӯ дил рӯю каф.
Хок аз ҳамсоягии ҷисми пок
Чун мушарраф омаду иқболнок,
Пас ту ҳам «ал-ҷору сумма-д-дор» гӯ,
Гар диле дорӣ, бирав дилдор ҷӯ.
Хоки ӯ ҳам сирати ҷон мешавад,
Сурмаи чашми азизон мешавад.
Эй басо дар гӯр хуфта хоквор,
Беҳ зи сад аҳё ба нафъу интишор.
Соя бурда ӯву хокаш сояманд,
Садҳазорон зинда дар сояй вайанд.
Саҳифаи 92/140
|
Дафтари якум
