Тундар миёни дашт ҳаме бод бардамад,
Барқ аз миёни абр ҳамебаркашад қазиб.

Лола миёни кишт бихандад ҳаме зи дур,
Чун панҷаи арӯси ба ҳинно шуда хазиб.

Булбул ҳаме бихонд дар шохсори бед,
Сор аз дарахти сарв мар ӯро шуда муҷиб.

Кас нашиносад ҳаме, ки кӯшиши ӯ чун,
Халқ надонад ҳаме, ки бахшиши ӯ чанд.

Сирати он шоҳ «Панднома»- и аслист,
З-он ки ҳаме рӯзгор гирад аз ӯ панд.

Ҳар кӣ нахоҳад ҳаме кушоиши кораш,
Гӯ: «Бишаву дасти рӯзгор фурӯ банд!»

Пиндошт ҳаме ҳосид, к-ӯ бознаёяд,
Бозомад, то ҳар шафаке жож нахояд.

Бар ҳар зану ҳар мард куҷо барвазад он бод,
Гӯйӣ, магар он бод ҳаме аз Хутан ояд.

Не, не, зи Хутан бод чунин хуш навазад ҳеҷ,
К-он бод ҳаме аз бари маъшуқи ман ояд.

صحیفه 1/4