Қасам бар он дили оҳан хӯрам, ки аз сахтӣ
Ҳазор тарҳ ниҳодаст санги хороро,

Аз он ҷонбӯз лахте хуни раз деҳ,
Сипарда зери пой-андар сипоро!

Ҳар он замин, ки ту як раҳ бар ӯ қадам биниҳӣ,
Ҳазор саҷда барам хоки он замини туро.

То андар он миёна, ки бинанд рӯи ӯ,
Ту низ дар миёнаи эшон нишиниё!

Он абр бин, ки гиряд чун марди сӯгвор
В-он раъд бин, ки нолад чун ошиқи каиб.

Ҳарчанд навбаҳор ҷаҳон аст ба чашм хуб,
Дидори хоҷа хубтар аз он меҳтари ҳасиб.

Худ хӯру худ деҳ, куҷо набуд пушаймон
Ҳар ки бидоду бихӯрд аз он чи, биалфахт.

Ҳарду як гавҳаранд, лек ба табъ,
Ин бияфсурду он дигар бигдохт.

Он ки зулфайну гесуят пирост,
Гарчӣ динор ё дирам-ш баҳост.

صحیفه 1/17