Бо ошиқон нишину ҳаме ошиқӣ гузин,
Бо ҳар кӣ нест ошиқ, кам кун қариниё.

Омад баҳори хуррам бо рангу бӯи тиб,
Бо сад ҳазор нузҳату ороиши аҷиб.

Сулсул ба сарвбун-бар бо нағмаи куҳан,
Булбул ба шохи гул-бар бо лаҳнаки ғариб.

Шеби ту бо фарозу фарози ту бо нишеб,
Фарзанди одамӣ ба ту андар ба шебу теб.

Дидӣ ту рижу ком бад-ӯ андарун басе,
Бо ридакони мутриб будӣ ба фарру зеб.

Бо хирадуманд бевафо бувад ин бахт,
Хештани хешро бикӯш ту як лахт.

Бо касон буданат чӣ суд кунад,
Ки ба гӯр-андарун шудан танҳост!

Пешам омад бомдод он дилбар аз роҳи кадӯх(?),
Бо ду рух аз шарм лаълу бо ду чашм аз сеҳр шӯх.

Шод зӣ бо сиёҳчашмон, шод,
Ки ҷаҳон нест ҷуз фасонаву бод!

Саҳифаи 1/7