* * *

Худои суғдиёни бостонӣ
Худои осмоние набудаст.
Худованди заминӣ будааст он,
Ба чашми кас дурахшон менамудаст.

Худои суғдиён будаст оташ –
Ҳамон оташ, ки оҳанро гудозад
Ҳамон оташ, ки дар тоби баландаш
Синону ханҷару шамшер созад.

Ҳамон оташ, ки давраш чарх гарданд
Ба сина оташи сӯзон арӯсон,
Ба он нийат, ки бошад оташи ишқ
Фурӯзону фурӯзону фурӯзон.

Ҳамон оташ, ки то ҳоло намурдаст,
Агарчи душманон оташ задандаш.
(Бигирад з-оташ оташ шуълаи нав,
Намирад з-оташи нав ҳеҷ оташ!)

Ниёгони бузурги мо ба имон,
Парастиданд нуру оташу барқ,
Барои мо гузориданд мерос,
Ки бошад чашмаи нуру сафо Шарқ.

Ман он оташпарасти поксӯзам,
Парастам оташи мероси онҳо.
Ҳамон оташ, ки ҷовидон намирад.
Барои ҳоҷати давру замонҳо.

Намоз орам ба оташҳои ҷовид,
Ба ҳар як шуълаи поку дурахшон,
Намоз орам ба нури ҳар шарора,
Намоз орам ба машъалҳои тобон.

Намоз орам ба тоби оташи дил,
Ба табъи оташину шеъри сӯзон,
Забони оташинро саҷда орам,
Ки бошад чун забона шуълаафшон!