 |
Сабаби ҳирмони ашқиё аз ду ҷаҳон, ки «хасара-д-дунё ва-л-охират»Чун ҳакимак эътиқоде кардааст,
К-осмон байза, замин чун зарда аст.
Гуфт соил: «Чун бимонд ин хокдон
Дар миёни ин муҳити осмон?
Ҳамчу қандиле муаллақ дар ҳаво,
На ба асфал меравад, на бар уло».
Он ҳакимаш гуфт, к-аз ҷазби само
Аз ҷиҳоти шаш бимонд андар ҳаво.
Чун зи миқнотиси қуббай рехта,
Дар миён монд оҳане овехта».
Он дигар гуфт: «Осмони босафо,
Кай кашад дар худ замини тираро?
Балки дафъаш мекунад аз шаш ҷиҳот,
З-он бимонд андар миёни осифот».
Пас зи дафъи хотири аҳли камол,
Ҷони фиръавнон бимонд андар залол.
Пас зи дафъи ин ҷаҳону он ҷаҳон
Мондаанд ин бераҳон бе ину он.
Саркашӣ аз бандагони зулҷалол,
Дон, ки доранд аз вуҷуди ту малол.
Каҳрабо доранд, чун пайдо кунанд,
Коҳи ҳастии туро шайдо кунанд.
Каҳрабои хеш чун пинҳон кунанд,
Зуд таслими туро туғён кунанд.
Ончунон ки мартабай ҳайвонӣ аст,
К-ӯ асиру суғбаи инсонӣ аст.
Мартабай инсон ба дасти авлиё,
Суғба чун ҳайвон шиносаш, эй киё!
Бандаи худ хонд Аҳмад дар ришод,
Ҷумла оламро, бихон «қул ё ибод».
Ақли ту ҳамчун шутурбон, ту шутур,
Мекашонад ҳар тараф дар ҳукми мур.
Ақли ақланд авлиёву ақлҳо
Бар мисоли уштурон то интиҳо.
Андар эшон бингар охир з-эътибор,
Як қаловуз аст ҷони сад ҳазор.
Чӣ қаловузу чӣ уштурбон? Биёб,
Дидаӣ, к-он дида бинад офтоб.
Як ҷаҳон дар шаб бимонда мехдӯз,
Мунтазир, мавқуфи хуршед асту рӯз.
Ин-т хуршеде ниҳон дар заррае,
Шери нар дар пӯстини баррае.
Ин-т дарёе ниҳон дар зери коҳ,
По бар ин каҳ, ҳин, манеҳ бо иштибоҳ.
Иштибоҳеву гумонеро дарун,
Раҳмати Ҳақ аст баҳри раҳнамун.
Ҳар паямбар фард омад дар ҷаҳон,
Фард буд он раҳнамояш дар ниҳон.
Оламе кубро ба қудрат сеҳр кард,
Кард худро дар кеҳин нақши навард.
Аблаҳонаш фард диданду заиф,
Кай заиф аст он ки бо шаҳ шуд ҳариф?
Аблаҳон гуфтанд: «Марде беш нест»,
Войи он к-ӯ оқибатандеш нест.
Страница 123/173
|
Первая тетрадь
