 |
Қиссаи Ҷӯҳӣ ва он кӯдак, ки пеши ҷанозаи падар навҳа мекард Кӯдаке дар пеши тобути падар
Зор менолиду бармекӯфт сар,
К-эй падар, охир куҷоат мебаранд?
То туро дар зери хоке бифшуранд.
Мебарандат хонае тангу заҳир!
Не дар ӯ қоливу не дар вай ҳасир.
Не чароғе дар шабу на рӯз нон,
На дар ӯ бӯйи таому на нишон.
Не дари маъмур, не бар бом роҳ,
Не яке ҳамсоя, к-ӯ бошад паноҳ.
Чашми ту, ки бӯсагоҳи халқ буд,
Чун шавад дар хонае кӯру кабуд?
Хонае бе зинҳору ҷойи танг,
Ки дар ӯ на рӯй мемонад, на ранг.
З-ин насақ авсофи хона мешумурд,
В-аз ду дида ашки хунин мефушурд.
Гуфт Ҷӯҳӣ бо падар: «Эй арҷманд
Валлаҳ инро хонаи мо мебаранд».
Гуфт Ҷӯҳиро падар: «Аблаҳ машав»
Гуфт: «Эй бобо, нишониҳо ш унав».
Ин нишониҳо, ки гуфт ӯ як ба як,
Хонаи морост бетардиду шак.
На ҳасиру на чароғу на таом,
На дараш маъмуру на саҳну на бом.
З-ин намат доранд бар худ сад нишон,
Лек кай бинанд онро тоғиён?
Хонаи он дил, ки монад бе зиё
Аз шуои офтоби кибриё,
Тангу торик аст чун ҷони ҷуҳуд,
Бенаво аз завқи султони вадуд.
На дар он дил тофт нури офтоб,
На гушоди арсаву на фатҳи боб.
Гӯр хуштар аз чунин дил мар туро,
Охир аз гӯри дили худ бартар о.
Зиндаиву зиндазод, эй шӯхи шанг!
Дар намегирад туро з-ин гӯри танг?
Юсуфи вақтиву хуршеди само,
З-ин чаҳу зиндон барову рӯ намо.
Юнусат дар батни моҳӣ пухта шуд,
Махласашро нест аз тасбеҳ буд.
Гар набудӣ ӯ мусаббеҳ батни нун,
Ҳабсу зиндонаш будӣ то «юбъасун».
ӯ ба тасбеҳ аз тани моҳӣ биҷаст,
Чист тасбеҳ? Ояти рӯзи аласт.
Гар фаромӯшат шуд он тасбеҳи ҷон,
Бишнав ин тасбеҳҳои моҳиён.
Ҳар кӣ дид Аллоҳро, аллоҳӣ аст,
Ҳар кӣ дид он баҳрро, он моҳӣ аст.
Ин ҷаҳон дарёсту тан моҳиву рӯҳ,
Юнуси маҳҷуб аз нури сабӯҳ.
Гар мусаббеҳ бошад аз моҳӣ раҳид
В-арна дар вай ҳазм гашту нопадид.
Моҳиёни ҷон дар ин дарё пуранд,
Ту намебинӣ, ки кӯрӣ, эй нажанд!
Бар ту худро мезананд он моҳиён,
Чашм бугшо, то бибинишон аён.
Моҳиёнро гар намебинӣ ба дид,
Гӯши ту тасбеҳашон охир шунид.
Сабр кардан ҷони тасбеҳоти туст,
Сабр кун, к-он аст тасбеҳи дуруст.
Ҳеч тасбеҳе надорад он дараҷ,
Сабр кун, «ассабру мифтоҳу-л-фараҷ».
Сабр чун пули Сирот, он сӯ биҳишт,
Ҳаст бо ҳар хуб як лолои зишт.
То зи лоло мегурезӣ, васл нест,
З-он ки лолоро зи шоҳид фасл нест.
Ту чӣ донӣ завқи сабр, эй шишадил?
Хоса сабр аз баҳри он нақши чигил.
Мардро завқ аз ғазову карру фар,
Мар муханнасро бувад завқ аз закар.
Ҷуз закар на дини ӯву зикри ӯ,
Сӯйи асфал бурд ӯро фикри ӯ.
Гар барояд то фалак, аз вай матарс,
К-ӯ ба ишқи суфл омӯзид дарс.
ӯ ба сӯйи суфл меронад фарас,
Гарчи сӯйи улв ҷунбонад ҷарас.
Аз аламҳои гадоён тарс чист?
К-он аламҳо луқмае нонро раҳест.
Страница 88/114
|
Первая тетрадь
