 |
Кашидани муш миҳори шутурро ва муъҷиб шудани муш дар худ Мушаке дар каф миҳори уштуре
Даррабуду шуд равон ӯ аз мирӣ.
Уштур аз чустӣ, ки шуд бо ӯ равон,
Муш ғарра шуд, ки ҳастам паҳлавон.
Бар шутур зад партави андешааш,
Гуфт: «Бинмоям туро, ту бош х(в)аш!»
То биёмад бар лаби ҷӯйи бузург,
К-андар ӯ гаштӣ забун пили сутург.
Муш он ҷо истоду хушк гашт,
Гуфт уштур: «Эй рафиқи кӯҳу дашт!
Ин таваққуф чист? Ҳайронӣ чаро?
По бинеҳ мардона, андар ҷӯ даро.
Ту қаловузиву пешоҳанги ман,
Дар миёни раҳ мабошу тан мазан».
Гуфт: «Ин оби шигарф асту амиқ,
Ман ҳаметарсам, зи ғарқоб, эй рафиқ».
Гуфт уштур: «То бибинам ҳадди об,
По дар ӯ бинҳод он уштур шитоб.
Гуфт: «То зонуст об, эй кӯрмуш,
Аз чӣ ҳайрон гаштиву рафтӣ зи ҳуш?»
Гуфт: «Мӯри тусту моро аждаҳост,
Ки зи зону то ба зону фарқҳост.
Гар туро то зону аст, эй пурҳунар,
Мар маро сад газ гузашт аз фарқи сар».
Гуфт: «Густохӣ макун бори дигар,
То насӯзад ҷисму ҷонат з-ин шарар.
Ту миро бо мисли худ мушон бикун,
Бо шутур мар мушро набвад сухун».
Гуфт: «Тавба кардам, аз баҳри Худо,
Бигзарон з-ин оби муҳлик мар маро».
Раҳм омад мар шутурро, гуфт: «Ҳин!
Барҷаҳу бар кӯдбони ман нишин.
Ин гузаштан шуд мусаллам мар маро,
Бигзаронам садҳазорон чун туро».
Чун паямбар нестӣ, пас рав ба роҳ,
То расӣ аз чоҳ рӯзе сӯйи ҷоҳ.
Ту раъият бош, чун султон найӣ,
Худ марон, чун марди киштибон найӣ.
Чун найӣ комил, дукон танҳо магир,
Дастхуш мебош, то гардӣ хамир.
«Анситу»-ро гӯш кун, хомӯш бош,
Чун забони Ҳақ нагаштӣ, гӯш бош.
В-ар бигӯйӣ шакли истисфор гӯ,
Бо шаҳаншоҳон ту мискинвор гӯ.
Ибтидои кибру кин аз шаҳват аст,
Росихии шаҳватат аз одат аст.
Чун зи одат гашт мӯҳкам хӯйи бад,
Хашмат ояд бар касе, к-ит вокашад.
Чунки ту гилхор гаштӣ ҳар кӣ ӯ
Вокашад аз гил туро, бошад адӯ.
Бутпарастон чунки гирди бут тананд,
Монеъони роҳи худро душмананд.
Чунки кард Иблис хӯ бо сарварӣ,
Дид Одамро ҳақир ӯ аз харе.
Ки беҳ аз ман сарваре дигар бувад,
То ки ӯ масҷуди чун ман кас шавад?
Сарварӣ заҳр аст, ҷуз он рӯҳро,
К-ӯ бувад тарёқлонӣ з-ибтидо.
Кӯҳ агар пурмор шуд, боке мадор,
К-ӯ бувад андар дарун тарёқзор.
Сарварӣ чун шуд димоғатро надим,
Ҳар кӣ бишкастат, шавад хасми қадим.
Чун хилофи хӯйи ту гӯяд касе,
Кинаҳо хезад туро бо ӯ басе.
Ки маро аз хӯйи ман бармеканад,
Хешро бар ман чу сарвар мекунад.
Чун набошад хӯйи бад саркаш дар ӯ,
Кай фурӯзад аз хилоф оташ дар ӯ.
Бо мухолиф ӯ мудорое кунад,
Дар дили ӯ хешро ҷойе кунад.
З-он ки хӯйи бад нагаштаст устувор,
Мӯри шаҳват шуд зи одат ҳамчу мор.
Мори шаҳватро бикуш дар ибтило
В-арна инак гашт морат аждаҳо.
Лек ҳар кас мӯр бинад мори хеш,
Ту зи соҳибдил кун истифсори хеш.
То нашуд зар, мис надонад: «мис манам»
То нашуд шаҳ, дил надонад: «муфлисам».
Хидмати иксир кун мисвор ту,
Ҷавр мекаш, эй дили дилдор ту.
Кист дилдор? Аҳли дил, некӯ бидон,
Ки чу рӯзу шаб ҷаҳонанд аз ҷаҳон.
Айб кам гӯ бандаи Аллоҳро,
Муттаҳам кам кун ба дуздӣ шоҳро.
Страница 99/114
|
Первая тетрадь
