 |
Тавфиқ миёни ин ду ҳадис, ки «ар-ризо би-л-куфри куфрун» ва ҳадиси дигар: «ман лам ярзи биқазоӣ фалаятлуб раббан сивоӣ» Буд шайхе, раҳнамое пеш аз ин,
Осмонишамъ бар рӯйи замин.
Чун паямбар дар миёни умматон,
Даргушои равзаи дорулҷинон.
Гуфт пайғамбар, ки шайхи рафта пеш
Чун набӣ бошад миёни қавми хеш.
Як сабоҳе гуфташ аҳли байти ӯ:
«Сахтдил чунӣ? Бигӯ, эй некхӯ.
Мо зи маргу ҳаҷри фарзандони ту
Навҳа медорем бо пушти дутӯ.
Ту намегирйӣ, намезорӣ чаро?
Ё ки раҳмат нест дар дил, эй киё!
Чун туро раҳме набошад дар дарун,
Пас, чӣ уммедастамон аз ту кунун?
Мо ба уммеди туем, эй пешво,
Ки бинагзорӣ ту моро дар фано.
Чун биёроянд рӯзи ҳашр тахт,
Худ шафеъи мо туӣ он рӯзи сахт.
Дар чунон рӯзу шаби безинҳор,
Мо ба икроми туем уммедвор.
Дасти мову домани туст, он замон,
Ки намонад ҳеч муҷримро амон».
Гуфт пайғамбар, ки рӯзи растахез,
Кай гузорам муҷримонро ашкрез?
Ман шафеъи осиён бошам ба ҷон,
То раҳонамшон зи ишканҷай гарон.
Осиён в-аҳли кабоирро ба ҷаҳд
Вораҳонам аз итоби нақзи аҳд.
Солиҳони умматам худ фориғанд
Аз шафоатҳои ман рӯзи газанд.
Балки эшонро шафоатҳо бувад,
Гуфташон чун ҳукми нофиз меравад.
Ҳеч возир визри ғайре барнадошт,
Ман наям возир, Худоям барфарошт.
Он ки бевизр аст, шайх аст, эй ҷавон,
Дар қабули Ҳақ, чу андар каф камон.
Шайх кӣ бвад? Пир, яъне мӯсапед,
Маънии ин мӯ бидон, эй кажумед:
Ҳаст он мӯйи сияҳ ҳастии ӯ,
То зи ҳастияш намонад тои мӯ.
Чунки ҳастияш намонад, пир ӯст,
Гар сияҳмӯ бошад ӯ ё худ думӯст.
Ҳаст он мӯйи сияҳ васфи башар,
Нест он мӯ, мӯйи ришу мӯйи сар.
Исӣ андар маҳд бардорад нафир,
Ки ҷавон ногашта мо шайхему пир.
Гар раҳид аз баъзи авсофи башар,
Шайх набвад, каҳл бошад, эй писар.
Ту матарс аз насхи дин, эй Мустафо.
Эй расули мо! Ту ҷоду нестӣ,
Содиқӣ, ҳамхирқаи Мӯсистӣ.
Ҳаст Қуръон мар туро ҳамчун асо,
Куфрҳоро даркашад чун аждаҳо.
Ту агар дар зери хоке хуфтаӣ,
Чун асояш дон ту, он чӣ гуфтаӣ?
Қосидонро бар асоят даст не,
Ту бихусп, эй шаҳ! Муборак хуфтане.
Тан бихуфта, нури ту бар осмон,
Баҳри пайкори ту зеҳ карда камон.
Фалсафиву он чӣ пӯзаш мекунад,
Қавси нурат тирдӯзаш мекунад».
Ончунон карду аз он афзун, ки гуфт,
ӯ бихуфту бахту иқболаш нахуфт.
«Ҷони бобо, чунки соҳир хоб шуд,
Кори ӯ беравнақу бетоб шуд».
Ҳар ду бӯсиданд гӯрашрову рафт
То ба Миср, аз баҳри он пайкори зафт.
Чун ба Миср аз баҳри он кор омаданд,
Толиби Мӯсову хонай ӯ шуданд.
Иттифоқ афтод, к-он рӯзи вуруд
Мӯсӣ андар зери нахле хуфта буд.
Пас нишон додандашон мардум бад-ӯ,
Ки бирав, он сӯйи нахлистон биҷӯ.
Чун биёмад, дид дар хурмобунон
Хуфтае, к-ӯ буд бедори ҷаҳон.
Баҳри нозиш баста ӯ ду чашми сар,
Аршу фаршаш ҷумла дар зери назар.
Эй басо бедорчашму хуфтадил,
Худ чӣ бинад диди аҳли обу гил?
Он кӣ дил бедор дорад, чашми сар
Гар бихуспад, баргушояд сад басар.
Гар ту аҳли дил найӣ, бедор бош,
Толиби дил бошу дар пайкор бош.
В-ар дилат бедор шуд, мехусп х(в)аш,
Нест ғоиб нозират аз ҳафту шаш.
Гуфт пайғамбар, ки хуспад чашми ман,
Лек кай хуспад дилам андар васан?
Шоҳ бедор аст, ҳорис хуфта гир,
Ҷон фидои хуфтагони дилбасир.
Васфи бедории дил, эй маънавӣ!
Дарнагунҷад дар ҳазорон маснавӣ.
Чун бидидандаш, ки хуфтаст ӯ дароз,
Баҳри дуздии асо карданд соз.
Соҳирон қасди асо карданд зуд,
К-аз пасаш бояд шудан в-он гаҳ рабуд.
Андаке чун пештар карданд соз,
Андар омад он асо дар эҳтизоз.
Ончунон бар худ биларзид он асо,
К-он ду бар ҷо хушк гаштанд аз ваҷо.
Баъд аз он шуд аждаҳову ҳамла кард,
Ҳар дувон бигрехтанду рӯйзард.
Рӯ дар афтодан гирифтанд аз ниҳеб,
Ғалт-ғалтон мунҳазим дар ҳар нишеб.
Пас яқиншон шуд, ки ҳаст аз осмон,
З-он ки медиданд ҳадди соҳирон.
Баъд аз он итлоқу табшон шуд падид,
Корашон то назъу ҷон кандан расид.
Пас фиристоданд марде дарзамон
Сӯйи Мӯсо аз барои узри он.
К-имтиҳон кардему моро кай расад
Имтиҳони ту? Агар набвад ҳасад.
Муҷрими шоҳем, моро афв хоҳ,
Эй ту хосулхоси даргоҳи Илоҳ».
Афв карду дарзамон некӯ шуданд,
Пеши Мӯсо бар замин сар мезаданд.
Гуфт Мӯсо: «Афв кардам, эй киром!
Гашт бар дӯзах тану ҷонтон ҳаром.
Ман шуморо худ надидам, эй ду ёр!
Аъҷамӣ созед худро з-эътизор.
Ҳамчунон бегонашаклу ошно
Дар набард оед баҳри подшо».
Пас заминро бӯса доданду шуданд,
Интизори вақту фурсат мебуданд.
Страница 51/229
|
Первая тетрадь
