Тарҷумаи муқаддимаи дафтари чаҳорум

Ин дафтар чаҳорумин сафар ба сӯйи беҳтарин манзилгоҳҳо ва бартарин фоидаҳост. Дилҳои огоҳон аз хонданаш шод мешавад, ҳамчун шодии боғҳо аз овози абрҳо ва ҳамчун унси чашмҳо ба покии хоб. Дар он нишоти рӯҳҳо ва дармони ҷисмҳост ва чунон аст, ки покдилон бад-он майлу ҳаво доранд ва раҳравон онро меҷӯянд ва орзу мекунанд. Барои чашмҳо оромиш ва таскин аст ва барои равонҳо шодӣ. Покизатарини меваҳост барои касе, ки бичинад ва дар он бузургтарин орзуҳо ва хостҳоро метавон ёфт. Беморро ба дармонгари дардҳояш мерасонад ва ошиқро ба маҳбубаш роҳ менамояд ва ситойиш Худойро, ки ин худ аз бузургтарин мавҳибатҳо ва гаронбаҳотарин ҳадяҳост. Ин китоб навкунандаи паймони муҳаббат ва осонкунандаи душвории гирифторон аст. Нигаристан дар он барои онҳо, ки аз роҳи Ҳақ дуранд, ғамафзост ва барои онҳо, ки саодати роҳи Ҳақро ёфтаанд, шодиву шукргузоришонро меафзояд. Дар синаи ин китоб гавҳарҳоест, ки бар синаҳои занони хушовоз наметавон дид, подошест барои онҳо, ки дониши илоҳӣ доранд ва дар кори Худоянд ва ҳамчун моҳи тамомест баромада ва чун бахте, ки бозомада. Бар умеду орзумандии Ҳақҷӯён меафзояд ва дар онҳо, ки аҳли амал дар роҳи Ҳаққанд, ҷӯёӣ ва талабро бештар мекунад. Ҳангоме, ки ҷӯёии банда фурӯкаш кунад, онро бармекашад ва агар умеди ӯ дучори тангиву дарҳамрафтагӣ шавад, онро мегушояд, монанди хуршеде, ки чун абрҳо пароканда шаванд, аз миёни онҳо медурахшад. Нурест барои ёрони мо ва ганҷест барои ояндагон ва фарзандони мо ва аз Худо металабем, ки моро ба шукри он тавфиқ диҳад ва ростӣ шукр, он чиро ба даст омада, чун қайд нигаҳ медорад ва мӯҷиби афзунии он мешавад ва он ҳам ҷуз он ки Парвардигор ирода мекунад, нахоҳад буд.

Ва аз ҳамаи он чӣ маро ошиқу шайдо кард, яке ин буд, ки дар хоб будам ва сардии вазиши покизаи насим маро аз ғам бадар овард, он гоҳ кабӯтаре аз миёни шохаҳои анбӯҳ овоз дод, ки нолаи худро бо таҳрире хушоянд қу-қу мекард ва агар пеш аз гиристани ӯ ман аз шӯри ишқи «суъдӣ» мегиристам, рӯҳи худро пеш аз он ки пушаймон шавам, дармон мекардам, аммо ӯ пеш аз ман шеван кард ва шеванаш маро ҳам ба нолидан барангехт, пас гуфтам, ки бартарӣ аз он касест, ки пештар даст ба ин кор задааст. Парвардигор ба онҳо, ки даргузаштаанд ва онҳо, ки дар ин рӯзгоранд ва онҳо, ки паймони Худоро вафо кардаанд ва онҳо, ки дар роҳи он ҳастанд, раҳмат кунад, ба фазлу карами худ ва ба алтофу неъматҳояш ва ӯ беҳтарин касест, ки аз ӯ метавон талаб кард ва бузургвортарин касест, ки орзуро ба ӯ метавон гуфт «ва Парвардигор беҳтарин нигаҳбон аст ва нармдилтарин раҳматкунандагон» ва беҳтарин дӯстон аст ва беҳтарин бозмондагон аст ва ӯ беҳтарин ҷойгузиникунанда аст, рӯзидиҳандаи бандагонест, ки барои охират киштукор мекунанд ва дуруди Худо бар сарвари мо Муҳаммад ва хонадони бузургвораш ва бар ҳамаи паёмбарон ва фиристодагон. Бипазир, эй Парвардигори ҷаҳониён!

Эй Зиёулҳақ Ҳусомуддин, туӣ
Ки гузашт аз маҳ ба нурат маснавӣ.
Ҳиммати олии ту, эй муртаҷо,
Мекашад инро, Худо донад куҷо.
Гардани ин маснавиро бастаӣ,
Мекашӣ он сӯй, ки донистаӣ.
Маснавипӯён кашанда нопадид,
Нопадид аз ҷоҳиле, к-иш нест дид.
Маснавиро чун ту мабдаъ будаӣ,
Гар фузун гардад, туаш афзудаӣ.
Чун чунин хоҳӣ, Худо хоҳад чунин,
Медиҳад Ҳақ орзуи муттақин.
«Кона лиллаҳ» будаӣ дар момазо,
То ки «коналлоҳ» пеш омад ҷазо.
Маснавӣ аз ту ҳазорон шукр дошт,
Дар дуъову шукр кафҳо барфарошт.
Дар лабу каффаш Худо шукри ту дид,
Фазл карду лутф фармуду мазид.
З-он ки шокирро зиёдат ваъда аст,
Ончунон ки қурб музди саҷда аст.
Гуфт: «в-асҷуд в-ақтариб» Яздони мо,
Қурби ҷон шуд саҷдаи абдони мо.
Гар зиёдат мешавад з-ин рӯ бувад,
Н-аз барои бавшу ҳою ҳу бувад.
Бо ту мо, чун зар ба тобистон х(в)ашем,
Ҳукм дорӣ, ҳин бикаш, то мекашем.
Хуш бикаш ин корвонро то ба ҳаҷ,
Эй амири «сабру мифтоҳу-л-фараҷ».
Ҳаҷ зиёрат кардани хона бувад,
Ҳаҷҷи раббулбайт мардона бувад.
З-он «зиё» гуфтам Ҳусомуддин, туро,
Ки ту хуршедиву ин ду васфҳо,
К-ин ҳусому ин зиё яккест, ҳин,
Теғи хуршед аз зиё бошад яқин.
Нур аз они моҳ бошад в-ин зиё
Они хуршед, ин фурӯ хон аз нубо.
Шамсро Қуръон зиё хонд, эй падар
В-он қамарро нур хонд, инро нигар.
Шамс чун олитар омад худ зи моҳ,
Пас зиё аз нур афзун дон ба ҷоҳ.
Бас кас андар нури маҳ манҳаҷ надид,
Чун баромад офтоб, он шуд падид.
Офтоб аъвозро комил намуд,
Лоҷарам бозорҳо дар рӯз буд.
То ки қалбу нақд нек ояд падид,
То бувад аз ғабну аз ҳила баъид.
То ки нураш комил омад дар замин,
Тоҷиронро «раҳматан лил-оламин».
Лек бар қаллоб мабғуз асту сахт,
З-он к-аз ӯ шуд косид ӯро нақду рахт.
Пас адувви ҷони сарроф аст қалб,
Душмани дарвеш кӣ бвад ғайри калб?
Анбиё бо душманон барметананд,
Пас малойик «рабби саллим» мезананд.
К-ин чароғеро, ки ҳаст ӯ нури кор,
Аз пуфу дамҳои дуздон дур дор.
Дузду қаллоб аст хасми нур бас,
З-ин ду, эй фарёдрас, фарёд рас!
Равшанӣ бар дафтари чорум бирез,
К-офтоб аз чархи чорум карда хез.
Ҳин, зи чорум нур деҳ хуршедвор,
То битобад бар билоду бар диёр.
Ҳар, к-иш афсона бихонд, афсона аст
В-он ки дидаш нақд, худ мардона аст.
Оби Нил асту ба қибтӣ хун намуд,
Қавми Мӯсоро на хун буд, об буд.
Душмани ин ҳарф ин дам дар назар
Шуд мумассал сарнигун андар сақар.
Эй Зиёулҳақ, ту дидӣ ҳоли ӯ,
Ҳақ намудат посухи афъоли ӯ.
Дидаи ғайбат чу ғайб аст устод,
Кам мабодо з-ин ҷаҳон ин диду дод.
Ин ҳикоятро, ки нақди вақти мост,
Гар тамомаш мекунӣ ин ҷо, равост.
Нокасонро тарк кун баҳри касон,
Қиссаро поён бару махлас расон.
Ин ҳикоят гар нашуд он ҷо тамом,
Чорумин ҷилд аст, ораш дар низом.

Страница 2/140