 |
Сабаби он ки фараҷиро ном фараҷӣ ниҳоданд аз аввалСӯфие бидрид ҷубба дар ҳараҷ,
Пешаш омад баъди бидридан фараҷ.
Кард номи он дарида фараҷӣ,
Ин лақаб шуд фош з-он марди наҷӣ.
Ин лақаб шуд фошу софаш шайх бурд,
Монд андар табъи халқон ҳарфи дурд.
Ҳамчунин ҳар ном софӣ доштаст,
Исмро чун дурдие бигзоштаст.
Ҳар кӣ гилхор аст, дурдиро гирифт,
Рафт сӯфӣ сӯйи софӣ ношигифт.
Гуфт: «Лобуд дурдро софӣ бувад»,
З-ин далолат дил ба сафват меравад.
Дурд уср афтоду софаш юсри ӯ,
Соф чун хурмову дурдӣ бусри ӯ.
Юср бо уср аст, ҳин, ойис мабош,
Роҳ дорӣ з-ин мамот андар маош.
Рӯҳ хоҳӣ, ҷубба бишкоф, эй писар,
То аз он сафват барорӣ зуд сар.
Ҳаст сӯфӣ он ки шуд сафватталаб,
Н-аз либоси суфу хайётиву даб.
Сӯфие гашта ба пеши ин лиом,
«Ал-хиёта ва-л-лавота, вассалом».
Бар хаёли он сафову номи нек
Ранг пӯшидан накӯ бошад, валек
Бар хаёлаш гар равӣ то асли ӯ,
Не чу уббоди хаёли тӯ ба тӯ.
Дурбоши ғайратат омад хаёл
Гирд ба гирди саропардай ҷамол.
Баста ҳар ҷӯяндаро, ки роҳ нест,
Ҳар хаёлаш пеш меояд, ки бист.
Ҷуз магар он тезкӯши тезҳуш,
К-иш бувад аз ҷайши нусратҳош ҷӯш.
Наҷҳад аз тахйилҳо, не шаҳ шавад,
Тири шаҳ бинмояд, он гаҳ раҳ шавад.
Ин дили саргаштаро тадбир бахш
В-ин камонҳои дутӯро тир бахш.
Ҷуръае баррехтӣ з-он хуфя ҷом
Бар замини хок, «мин каъсилкиром».
Ҳаст бар зулфу рух аз ҷуръаш нишон,
Хокро шоҳон ҳамелесанд аз он.
Ҷуръаи ҳусн аст андар хоки каш,
Ки ба сад дил рӯзу шаб мебӯсияш.
Ҷуръа хокомез чун маҷнун кунад,
Мар туро то софи ӯ худ чун кунад?
Ҳар касе пеши кулӯхе ҷомачок,
К-он кулӯх аз ҳусн омад ҷуръанок.
Ҷуръае бар Моҳу Хуршеду Ҳамал,
Ҷуръае бар аршу курсиву Зуҳал.
Ҷуръа гӯиш, эй аҷаб, ё кимиё?
Ки зи осебаш бувад чандин баҳо.
Ҷид талаб осеби ӯ, эй зуфунун,
«Ло ямассу зока илла-л-мутҳарун».
Ҷуръае бар зарру бар лаълу дурар,
Ҷуръае бар хамру бар нуқлу самар.
Ҷуръае бар рӯйи хубони литоф,
То чӣ гуна бошад он ровоқи соф.
Чун ҳамемолӣ забонро андар ин,
Чун шавӣ, чун бинӣ онро бе зи тин?
Чунки вақти марг он ҷуръай сафо
З-ин кулӯхи тан ба мурдан шуд ҷудо.
Он чӣ мемонад, кунӣ дафнаш ту зуд
Инчунин зиштӣ бад-он чун гашта буд?
Ҷон чу бе ин ҷифа бинмояд ҷамол,
Ман натонам гуфт лутфи он висол.
Маҳ чу бе ин абр бинмояд зиё,
Шарҳ натвон кард з-он кору киё.
Ҳаббазо, он матбахи пурнӯшу қанд,
К-ин салотин косалесони вайанд.
Ҳаббазо, он хирмани саҳрои дин,
Ки бувад ҳар хирман онро доначин.
Ҳаббазо, дарёи умри беғамӣ,
Ки бувад з-ӯ ҳафт дарё шабнаме.
Ҷуръае чун рехт соқии аласт,
Бар сари ин шӯрахоки зердаст,
Ҷӯш кард он хоку мо з-он ҷӯшишем,
Ҷуръаи дигар, ки бас бекӯшишем.
Гар раво буд, нола кардам аз адам
В-ар набуд ин гуфтанӣ, нак тан занам.
Ин баёни батти ҳирси мунсанист,
Аз Халил омӯз, к-он бат куштанист.
Ҳаст дар бат ғайри ин бас хайру шар,
Тарсам аз фавти суханҳои дигар.
Страница 19/177
|
Первая тетрадь
