Ба ҳиҷоб-андарун шавад хуршед,
Гар ту бардорӣ аз ду лола ҳиҷеб.
Нобисуда ду даст рангин кард,
Ночашида ба торак-андар тохт. Охири ҳар кас аз ду берун нест,
Ё барозурданист ё заданист, Пешам омад бомдод он дилбар аз роҳи кадӯх(?),
Бо ду рух аз шарм лаълу бо ду чашм аз сеҳр шӯх.
Фахри раҳӣ бад-он ду сияҳчашмакони туст,
К-омад падид зери ниқоб аз бари ду хад.
Ганҷи заре буд дар ин хокдон,
К-ӯ ду ҷаҳонро ба ҷаве мешумурд.
В-он даҳани танги ту, гӯйӣ касе,
Донагаке нор ба ду ним кард! Дарё ду чашму оташ бар дил ҳамефизояд,
Мардум миёни дарё в-оташ чӣ гуна пояд?! Касеро, ки бошад ба дил меҳри Ҳайдар,
Шавад сурхрӯ дар ду гетӣ баовар…
Оҷиз шавад зи ашки ду чашму ғиреви ман
Абри баҳоргоҳию бахнӯҳ дар матир! 1/4 |
